Założenie miasta zawsze wiązało się z otrzymaniem herbu. Nadany przez właściciela herb Leszna, stanowił swoiste połączenie motywów herbu Wieniawa, którym pieczętowali się Leszczyńscy i motywów herbu Topór, którym pieczętowali się Tęczyńscy. Z tego rodu pochodziła bowiem żona Rafała IV Marszałowica, Barbara.
Herb Wieniawa, określany niekiedy jako Bawola Głowa lub Żubrza Głowa miał, jak się uważa, pochodzenie morawskie. Przedstawiał głowę bawołu lub żubra z kołem w nozdrzach i zaliczał się do najbardziej rozpowszechnionych herbów szlacheckich w Wielkopolsce. W całej Polsce i na Litwie pieczętowało się nim ponad 200 rodów.
Herb Topór stanowił wyobrażenie bojowego oręża. W związku z włączeniem go do herbu miasta, tarczę podzielono na dwie równe części. Po stronie prawej umieszczono połowę głowy żubra, a po lewej cały topór. Motywy herbu i tła tarczy herbowej były kolorowane w różny sposób. Zwykle głowa żubra lub bawołu była czarna na złotym tle, zaś topór srebrny lub biały ze złotą rękojeścią na tle czerwonym.
Zmiana właściciela miasta w pierwszej połowie XVIII wieku spowodowała zmianę wyglądu leszczyńskiego herbu. Do dotychczasowego godła dodano mniejszą tarczę z herbem Sulima Sułkowskich, przedstawiającą pół czarnego orła z otwartym dziobem.
Herb Leszna podlegał zmianom jeszcze kilkakrotnie. Wprowadzano je w okresie pruskich rządów, w okresie dwudziestolecia międzywojennego i współcześnie. Herb używany obecnie opracowano w 1938 roku, ale do przygotowanego wówczas wzoru powrócono dopiero po powstaniu III Rzeczypospolitej.
